We krijgen het verzoek om over een uur klaar te staan bij het AMC (Amsterdam) voor een transport van een 3 maanden oude baby naar het Sophia kinderziekenhuis te Rotterdam. Het kindje is al te vroeg geboren, maar nu is het melk drinken helemaal fout gegaan. Het hartje was er mee gestopt. Oftewel, aan de hart/longmachine en alles wat daarbij hoort.
We kleden ons snel om, tijdstippen kunnen veranderen en knallen met 3 motorrijders naar het AMC. Daar horen we dat het transport een uur is uitgesteld omdat het kind niet stabiel is.
De ambulancechauffeur komt ons wel bijpraten over het transport. Het kind kan werkelijk totaal geen schokken verdragen en de chauffeur wil minimaal 600 meter van te voren weten waar een hobbel ligt, want dan heeft hij voldoende tijd om af te remmen en de hobbel stapvoets (!) te nemen.
We gaan over de snelweg naar Rotterdam. De verdeling is simpel; 1 commandant, 1 rijder voor en 1 rijder achter de ambulance. Meer motorrijders hadden we ook niet. Bij vertrek wordt de ambu volgeladen met personeel en 1 der doktoren kijkt me nadrukkelijk vertwijfeld aan. Rijden dan maar.
Werkelijk stapvoets kruipen we naar de snelweg en daar mag het gas erop tot 70 km/h, mits we geen hobbels tegenkomen. Onderweg krijg je het gevoel dat het Nederlandse asfalt het slechtste is dat er in Europa te vinden is, nergens vind je het gedroomde biljartlaken.
We moeten ook nog eens door de werkzaamheden op de A4 en daar is het asfalt helemaal slecht. Jammer voor het overige verkeer, maar hier nemen we uitgebreid de tijd voor. We sluiten alles af en de ambu kan via 'de ideale lijn' zijn weg vervolgen.
Op de A13 is het heel druk. Rijkswaterstaat springt bij door een rijstrook af te kruisen. Daar was al om gevraagd, het probleem was alleen dat ze die veel te laat plaatsten. De mensen willen wel opschuiven, maar het creëert automatisch ook file met als gevolg dat alles compleet vast staat als wij eraan komen.
Je moet dus met een ambu de vluchtstrook op, om niet compleet stil te vallen. En, uiteraard altijd als je het niet gebruiken kan, staat er een pechgeval op de vluchtstrook waar je haast niet omheen kan. Alles staat muurvast. Na 2 minuten vluchtstrook komt eindelijk de 1e rijstrook vrij en kunnen we daar weer een beetje tempo maken.
In Rotterdam aangekomen krijgen we veel hulp. In de stad is iedere kruising, ieder fietspad, afgezet door een collega. Complimenten! Het tempo blijft heel laag, maar dit is wel het makkelijkste deel van de route.
Uiteindelijk kom je bij het Sophia en moet een ambu steil omhoog klimmen, iets waar de chauffeur niet echt zin in heeft, maar er is weinig keus. Bij het uitstappen wordt de brancard met apparatuur (en ook ergens nog een baby'tje) beheerst het ziekenhuis ingereden.
Wat voor ons volgt is een beetje een anti-climax; daar stonden we dan.. totdat 1 van de artsen nog even terugkomt en ons persoonlijk de hand schudt: 'Jongens, de begeleiding ging zo goed, zo beheerst, nu geven we 't kindje wel een 90% overlevingskans.'
Daar doe je 't voor.
