Ik werkte destijds in het team kustsurveillance van de douane. Standplaats Amsterdam en het werkgebied besloeg Noord-Holland inclusief Texel, Flevoland en een stukje van de provincie Utrecht.

Omdat wij regelmatig te vinden waren op het strand en in de duinen, hadden we de beschikking over enkele terreinwagens in de vorm van een Nissan Patrol GR. De 3-liter zescilinder turbodiesel Y60 met een korte wielbasis. Een zwaar beest dat je overal doorheen trok en waarmee alle paden begaanbaar werden.

Zou je denken.

In een nacht van zaterdag op zondag, terwijl het al een aantal dagen behoorlijk geregend had en het ook die nachtdienst flink regende, reed ik rond middernacht over de parkeerplaats van de strandslag Groote Keeten. Die parkeerplaats bestond uit een groot grasveld met daartussen beklinkerde paden.

Zoals gebruikelijk gooide ik het groot licht en de dakspot aan en draaide ik een rondje om te zien of er auto's op de parkeerplaats stonden. Het rondje eindigde abrupt en de auto was niet meer in beweging te krijgen. 

Vast.

Gelukkig hadden we alles aan boord om dit euvel vlotjes op te lossen. We hadden rubberen rijmatten en een schep achterin, een compressor om met bandenspanning te kunnen spelen en een lier voorop dus...

In de stromende regen graven om de wielen los te krijgen. Al snel bleek dat de auto met alle vier de wielen door het gras was gezakt en op de bodemplaat rustte.

Nadat we de lier twee keer aan een paal vast hadden gemaakt en beide palen uit de grond hadden getrokken zonder dat de auto daarbij ook maar een millimeter bewogen had, werd het tijd om over de schaamte heen te stappen en de collega's van de RP in Alkmaar te bellen.We wisten namelijk dat ook zij een jeep hadden met lier.

Nadat zij gearriveerd (en uitgelachen) waren, werden beide lierkabels aan elkaar geknoopt om, zo dachten wij, dit varkentje wel even te wassen. Wat we ook probeerden, de auto stond vast en bleef vast.

Inmiddels waren we doorweekt en zat de modder op plaatsen waar ik nooit had gedacht dat daar modder zou kunnen komen. De Nissan bleek bijzonder volhardend te zijn en was niet bereid ook maar een centimeter toe te geven. En ja, dan moet je wat. Midden in de nacht je teamleider uit bed bellen met de mededeling dat je vast staat en een bergingsbedrijf wilt laten komen is nooit leuk.

Na een tijdje wachten kwam dan eindelijk de redder ter plaatse. Een bergingswagen met een grote haspel er op die het klusje wel even zou klaren. De vrachtwagen werd gestempeld, de sleepkabel kwam aan de Nissan en gaan met die banaan.

Dachten we.

De vrachtwagen sleepte zich op de stempels over de klinkers richting Nissan. En al wat bewoog, het was niet de Nissan. Er was uiteindelijk nog een tweede bergingswagen met kraan nodig om de voorzijde van de Nissan uit het gras te tillen waarna het geheel ergens rond zes uur in de morgen naar de klinkers getrokken kon worden.

Hoe leuk is het dan om een week later een rekening van dik 800 gulden van het bergingsbedrijf in je postvakje te vinden...

Nadat ik ontploft was bleek dit een geintje te zijn van collega's die een lijntje hadden gelegd met het bergingsbedrijf voor een neprekening.

Bron: Botje