Het was een bullebak eerste klas. De hele buurt werd door hem geterroriseerd. Alles wat in de buurt not-done was, deed hij. Hij hield wrakken van auto's bij de deur, liep de hele dag te schelden en dronk vrijwel constant.
Hij schuwde er niet voor om de mensen, waar hij een hekel aan had, 's nachts met een bezoekje te vereren en dan buiten te gaan staan schelden en schreeuwen.
Ook een paar van mijn collega's moesten het bij hem ontgelden. Als hij een keer een bekeuring kreeg kon de betreffende collega er op rekenen, dat hij die avond een bezoekje bij hem in de straat kon verwachten. Al met al een situatie die zeker wel hinderlijk was, maar waar met het wetboek van strafrecht in de hand weinig tot niets aan te doen was.
Veel vergaderingen werden gehouden over de manier van aanpak tegen deze bullebak. De officier van justitie werd geraadpleegd, hij had geen pasklaar antwoord. De teamchef wist het ook niet meer en de woningbouwstichting en gemeente hadden het hoofd al lang laten hangen.
Tot het moment, dat bekend werd dat bullebak mogelijk een vuurwapen in huis zou hebben. Nu is het regel om bij de aanwezigheid van vuurwapens en de dreiging van het gebruik daarvan tegen de politie het arrestatieteam in kennis te stellen. Of zij dit klusje even voor ons wilden klaren.
We hadden geluk, het arrestatieteam had op dat moment even niets te doen en was wel bereid om dit varkentje even te wassen. Op de dag van de geplande aanhouding arriveerde om 06.00 uur het arrestatieteam met twee auto's aan het bureau. Na een korte bespreking en een summiere uitleg van de inhoud van de woning trokken we tegelijk naar het betreffende huis.
Dat wil zeggen: het arrestatieteam reed met hun eigen auto's en wij met onze surveillanceauto er achteraan. Al heel gauw zagen we het arrestatieteam niet meer, zo hard reden zij. Ik schat dat we ongeveer 2 minuten later bij de woning kwamen en wat we daar zagen overtrof onze stoutste verwachting.
Bullebak lag als een klein kind bibberend als een rietje op de buik op straat. Hij had een zwarte kap op zijn hoofd en had de handboeien al om. Toen we bullebak overeind hielpen om hem over te brengen naar het politiebureau moesten we hem met twee man ondersteunen. Bullebak was niet meer in staat om op zijn eigen benen te staan, zo was hij geschrokken van de actie van het arrestatieteam.
Sinds die aanhouding hebben we nooit meer last van bullebak gehad. Hij zwoor van de drank af te blijven en tot op heden heeft hij nog geen druppel aangeraakt. De buren en de lastig gevallen collega's konden weer opgelucht adem halen.
PS: het vuurwapen werd uiteindelijk op zolder gevonden.
