De buurt in het dorp was altijd al een prettige omgeving om in te wonen. Bewoners kenden elkaar en hielpen elkaar waar nodig. Na verloop van tijd verhuizen mensen uit zo’n wijk. Daar is uiteraard niets mis mee; ze gaan naar een andere plaats of naar een groter huis. Wanneer dan een woning leeg komt staan is het logisch dat op korte termijn nieuwe mensen het pand gaan betrekken.
Op een zekere dag had de buurt de pech dat er kort na elkaar twee woningen leeg kwamen te staan. De pech bestond daarin, dat in beide huizen een heel ander kaliber mensen kwam te wonen dan het gemiddelde van de wijk. Het waren, op zijn zachts gezegd, gezinnen die minder sociaal waren.
Beide gezinnen bestonden uit een echtpaar met kinderen in de leeftijd van 2 tot 16 jaar. Beide gezinnen leerden elkaar kennen en werden ‘vrienden’ van elkaar. Het gedrag van de gezinnen in hun eigen huis maar ook in hun woonomgeving begon al snel de overige buurtbewoners te irriteren. Vaak werden de bewuste families op hun gedrag aangesproken. Een uiterst agressieve en brutale reactie was dan altijd het gevolg.
Deze situatie duurde bij elkaar zo’n drie maanden. Drie maanden waarin het politieteam waar ik werkte werd overspoeld met klachten over de beide families.
Bij toeval leek er een oplossing ‘uit de hemel komen vallen’. Eén van de families liep een huurachterstand op en een gedwongen huuropzegging volgde. Dit gezin vertrok naar een andere plaats waardoor de andere familie nu alleen in de wijk stond. De gedachte van ons, het politieteam, was dat deze familie als eenling zich nu wel zou gaan gedragen. Niets bleek echter minder waar te zijn.
Een aantal gezinsleden bleef zich schuldig maken aan het terroriseren van de omwonenden. Voor één gezin werd de situatie dermate ernstig dat zij er voor koos ‘te vluchten’. De vrouw des huizes zocht enkele weken elders onderdak om maar niet meer met de familie geconfronteerd te worden.
Op een dag staken enkele buurtbewoners de koppen bij elkaar. Ongeveer twintig personen togen naar het politiebureau en deden daar gemeenschappelijk hun beklag. Hun verhaal aanhorend besefte ik dat de politie al lange tijd bezig was met "pappen en nathouden". Wanneer zich concrete strafbare feiten voordeden werd er wel proces-verbaal opgemaakt, maar dit weerhield de familie er niet van om zich minder sociaal te gaan gedragen. Acties van de woningbouwvereniging haalden ook niets uit.
Tja, en wanneer de instanties het niet aankunnen dan moet het probleem maar op de straat komen te liggen en moet de straat het oplossen. Ik gaf de buurtbewoners het advies om zich als collectief op te stellen tegenover de asociale gezin. Wanneer er weer iets zou gebeuren dan moest men elkaar waarschuwen en als een blok tegenover het gezin gaan staan.
Een dag of twee later was het raak. De man van het asociale gezin had een buurtbewoner uitgedaagd. Deze buurtbewoner kreeg kort daarna een vriend op bezoek en samen togen zij naar de woning van de familie. Aan de deur ontstond enig verbaal tumult, welke door de omwonenden werd opgemerkt. In een mum van tijd stond een behoorlijke menigte voor de woning van de aso-familie. Het verbale geweld kwam nu vanaf de straat en was gekeerd in de richting van het aso-huis.
Vanuit verschillende omliggende gemeenten kwamen gealarmeerde politieagenten assistentie verlenen. De buurtbewoners werden naar huis verwezen, maar géén van hen nam ook maar aanstalten om te vertrekken. De buurt legde uit, dat zij van de politie, mij dus, de tip had gekregen om een collectief te gaan vormen en zo te laten zien dat de familie niet de baas kon spelen in de buurt.
Al met al had het gebeuren, zonder dat er ook maar enige geweld was aangewend, een behoorlijke impact. De familie heeft de hele avond en nacht met angst en beven in hun woning ‘opgesloten’ gezeten. Geen van hen had het lef om ook maar het hoofd buiten de deur te steken.
De volgende ochtend kreeg de familie bezoek van de burgemeester. Deze was al langere tijd op de hoogte van de problematiek en was over de gebeurtenissen van de avond daarvoor geïnformeerd. Kennelijk was er vroeg in de ochtend tripartiete overleg (overleg tussen justitie, politie en burgemeester) geweest en kwam de burgemeester om een daad te stellen.
De burgemeester heeft die ochtend de familie voor de keuze gesteld. Of een woning in een buurgemeente accepteren en de volgende morgen verhuizen, of de inboedel zou de volgende morgen op straat worden gezet en de huur per direct ontbonden.
De familie koos eieren voor hun geld. De volgende dag werd hun inboedel in een verhuiswagen gepakt en vertrokken zij naar een buurtgemeente. De buurt vierde feest. Dit zetten zij kracht bij door een barbecue te organiseren. Ook ik werd uitgenodigd om mee te vieren. Tijdens de nachtdienst die avond heb ik heel even mijn gezicht laten zien. De barbecue heeft het laatste rumoer in de buurt veroorzaakt, het werd weer rustig in de wijk.
In de naburige plaats heeft niemand last van de familie!!
Een bijdrage van collega Wim Koekkoek, waarvoor de hartelijke dank.
