een bijdrage van Daanie20
Het was een mooie dag in September. Nu ruim anderhalve maand bezig in het eerste werkkwartiel en surveillerend op de fiets met een maatje van een werkkwartiel hoger. Het was enorm hectisch op de portofoon omdat alle eenheden bezig waren met een meneer die met een vuurwapen zou lopen.
Luisterend naar alle spanning en ondertussen een sociaal praatje houdend met enkele dakloze verslaafden die voor de zoveelste keer niet met, en niet zonder, elkaar konden, en bij ons graag hun verhaal kwijt wilde.
Tussen al het tumult door werden mijn maatje en ik plotseling opgeroepen door de meldkamer. Elkaar een beetje verbaasd aankijkend maar allebei toch overtuigd dat ze ons riepen, wist mijn maatje niet hoe snel die moest reageren op de dringende oproep van de meldkamer. "Collega's, willen jullie gaan naar de binnenstad daar zou zojuist een winkeldiefstal hebben plaatsgevonden en de verdachte loopt buiten op straat en de melder loopt er achteraan''.
Een glimlach verscheen op ons gezicht, het is immers zeer zeldzaam dat studenten (zeker uit een laag kwartiel) een melding krijgen. Mijn maatje bevestigde uiteraard dat wij die kant opgingen. Even snel besproken wat de kortste weg zou zijn, we waren namelijk niet heel dichtbij, reden we als een gek richting de opgegeven locatie.
Tijdens het fietsen kregen we nog een signalement van de verdachte en een exacte locatie. De adrenaline had inmiddels een hoogtepunt bereikt, en ik keek er van op dat ik nog zo hard kon fietsen. Eenmaal aangekomen op de locatie zagen we niks of niemand. Ik keek toevallig naar de andere kant van het water waar ik een vrouw naar ons zag zwaaien en die een telefoon in haar hand vast had, dit moest de melder zijn dacht ik. Aangekomen bij de vrouw vertelde zij ons dat hij net de hoek om was en dat we hem net mis waren gereden maar dat hij ongeveer 100 meter van ons verwijderd was.
We keerden om, reden de hoek om en zagen in de verte iemand lopen die voldeed aan het signalement. Nog steeds vol adrenaline scheurde we naar hem toe en waren we vrij vlug bij hem waarna ik direct met mijn fiets zijn weg versperde. Mijn maatje zette zijn fiets achter hem en ik vroeg hem wat hij in zijn (V&D) tassen had. "Dat gaat je niks aan'' was zijn reactie.
Ik vertelde hem dat er zojuist een melding was gedaan van winkeldiefstal en dat hij voldeed aan het opgegeven signalement in combinatie met de plastic rode tassen, en daarom was aangehouden op verdenking van diefstal. "Ik heb niks gedaan en ik ga gewoon naar huis'' zei hij, waarna hij van ons af wilde lopen. We zetten onze fietsen op het standaard en pakte hem beet en vroegen hem mee te werken. Weer zei hij niks gedaan te hebben en probeerde zich los te rukken.
Samen met mijn maatje kregen we hem in een soort van armklem, en stonden in de open ruimte. Het was spits dus al het verkeer was inmiddels gestopt om ons gesjor te aanschouwen. Ik zei tegen mijn maatje dat het makkelijker was om naar de muur te lopen wat we ook deden. Eenmaal tegen de muur zei de verdachte gewoon mee te werken en vroeg of hem geen pijn wilde doen omdat hij last had van zijn armen. Uiteraard wat losser gecontroleerd en geboeid.
Ondertussen waren er collega's aanrijdend voor het vervoer van de verdachte. Nadat we de verdachte hadden ingeladen keken mijn maatje en ik elkaar aan en een grote glimlach verscheen weer, we gaven elkaar een hand en zeiden te gelijk: ''Lekker gewerkt!''.
Eenmaal op het bureau aangekomen kregen we van alle collega's complimenten dat we het heel goed hadden aangepakt en ook van onze coaches niets meer dan lof. Na zo een dag wist ik zeker: De politie is mijn werk!
